Historia terapii manualnej sięga starożytności. Grecy stosowali techniki terapii manualnej (TM) do zmniejszenia dolegliwości bólowych oraz deformacji stawowych. Egipcjanie używali TM do leczenia dysfunkcji ruchowych, a także zaburzeń metabolicznych oraz chorób układu nerwowego. Rozkwit terapii manualnej przypada na XX wiek. Znaczący wpływ na jej rozwój mieli: K. Lewit, G. Maitland, F. M. Kaltenborn, B.R. Mulligan, a w Polsce byli to: Z. Arkuszewski i A. Rakowski.
Terapia manualna
Terapia manualna jest nieodłącznym elementem fizjoterapii. Przed każdą terapią przeprowadzane jest szczegółowe badanie Pacjenta, które polega na dokładnym wywiadzie, ocenie postawy ciała, analizie ruchu, badaniu manualnym oraz testach dodatkowych. W części leczniczej fizjoterapeuta stosując odpowiednie chwyty, wykorzystuje techniki mobilizacji, manipulacji, trakcji, kompresji, terapii tkanek miękkich oraz terapii nerwowo-mięśniowej. Terapia manualna ,mówiąc w skrócie, to metoda diagnostyczno-lecznicza. Stosuje się ją w różnych dziedzinach medycyny, najczęściej jednak w ortopedii, reumatologii i neurologii.
Terapię manualną najczęściej wykorzystujemy w:
– ograniczeniach ruchomości
– dolegliwościach bólowych
– sztywności stawowej
– wzmożonym napięciu mięśniowym
– ograniczonej ruchomości tkanek
– przeciążeniach
Przeciwwskazania terapii manualnej:
– podejrzenie złamania
– choroba nowotworowa
– infekcje
– niepokojące objawy neurologiczne
– osteoporoza
– choroby krzepnięcia krwi
– ciąża
Obecnie istnieje wiele szkół terapii manualnej, np.: FDM (Fascial Dystorsion Model), metoda Maitlanda, metoda Mulligana, metoda Cyriaxa, metoda Kaltenborna, metoda McKenziego.
Metoda według koncepcji Maitlanda
Metoda ta opiera się na bardzo szczegółowym badaniu, wnioskowaniu klinicznym, a następnie na indywidualnie dobranej technice terapeutycznej. Po zastosowaniu danej techniki następuje powtórne badanie, aby ocenić jej skuteczność. Wykorzystuje ona mobilizacje, manipulacje, techniki neurodynamiczne, trakcję, kompresję. Jest to metoda, która podchodzi do Pacjenta holistycznie. Nieodłącznym elementem w tej metodzie są także ćwiczenia zadawane przez fizjoterapeutę.
FDM (Fascial Dystorsion Model)
Jest to metoda, która zakłada, że przyczyną dysfunkcji narządu ruchu są dystorsje powięzi. Ważnym elementem w diagnostyce jest język ciała Pacjenta, który warunkuje do jakiego modelu dystorsji zostanie przypisany Pacjent. Metoda ta nie należy do najprzyjemniejszych, ale cechuje się dużą skutecznością, jeśli chodzi o takie urazy jak: skręcenia, zwichnięcia, naderwania mięśni.
Terapia tkanek miękkich
Jest to zbiór technik, które mają na celu głównie rozluźnienie tkanek. Jest to praca na mięśniach i powięziach, mająca za zadanie poprawić ich ukrwienie. Zalicza się do nich takie techniki jak: techniki energizacji mięśni, mięśniowo-powięziowe rozluźnianie, aktywne rozluźnianie, pozycyjne rozluźnianie, terapia punktów spustowych.
Zapraszamy!
